Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

καλοῦντες αὐτὸν ἱερὸν ἰχθύν



Ο Ησύχιος στο λεξικό του ταυτίζει  τον Βάκχο ή τον βούκερω 'Ιακχο (κατα τον  Στράβων στα Γεωγραφικά του) με τον Ιχθύ. Όχι μόνο τον ίδιο τον Διόνυσο-Βάκχο αλλά και  τον ιερέα του Διονύσου αλλά και  τον Κλάδο του –γνωστό στις τελετές,  τον θύρσο -το Κωνάριο, κουκουνάρι στην κορυφή. O Διόνυσος ως Ιακχος αλλα και ως <βάκχος>· ερες το Διονύσου. κα κλάδος ν τας τελετας,ο δ φανν λέγουσιν· ο δ χθύν>  


 
Και δεν ονομάζεται μόνο Ιχθύς αλλα συνάμα και Φανός

<βακχν>· στεφανσθαι κισσ
<Βακχέβακχος>· Διόνυσος οτως καλετο ν τας θυσίαις (Ar.  Eq. 408)
<Βακχεία>· ορτ Διονύσου [βακχεύτρια]
*<βακχεύει>· μαίνεται P τραγδε
*<βακχευθεσα>· ξηχευομένη, ξεστηκυα vgAS  
*<βακχεύοντες>· μαινόμενοι, vgAS σειόμενοι
<βακχεον>· τελεστήριον. νάρθηξ
<Βάκχη>· γένος πίου. μία τν Βακχν, το Διονύσου
 <βακχεύτρια>
<Βακχιάδαι>· ο μόνον ο Μιλήσιοι, λλ κα Κορίνθιοι, π  Βάκχιδος
<βακχία>· μανία (S)
<βακχόαν>· βόθρον. Αολες
<βάκχος>· ερες το Διονύσου. κα κλάδος ν τας τελετας,
 ο δ φανν λέγουσιν· ο δ χθύν q
<Βάκχου Διώνης>· ο μν βακχευτρίας Σεμέλης· ο δ Βάκχου το
 Διονύσου κα φροδίτης q τς Διώνης. παρόσον διωνυμία
 περ τν θεάν (trag. ad. fr. 204). Πράξιλλα δ Σικυωνία (fr. 8)
 φροδίτης παδα τν θεν στορε
<βάκχυλον>· σποδίτην ρτον. λεοι
<βάκχον>· κλαυθμόν. Φοίνικες

Οι Φοίνικες δε ονομάζουν τον Βάκχον κλαυθμόν δηλαδή γόο, θρήνο, κλαυθμονή, κλαύμα, κώκυμα, οδυρμός, οιμωγμα κλπ.

Ενώ σε προηγούμενο κείμενο είδαμε την ερμηνεία του Ιχθύος ως Ικ-θύς εκ του

  ϊκω =φθάνω + θύω =όρμώ· ό κινούμενος ορμητικά

Δεν πρέπει όμως να ξεχνούμε και την ερμηνεία της λέξεως Θύω :

Θύω  (. ΘΥ-)' φυσ δυνατ, συρζω (π νμου)' π ποταμν κα κυμτων, φουσκνω' π νθρπων, μανομαι, λυσσ, τρελλανομαι, αλλα και την ερμηνεία του ως Θύω : καω, καπνζω, θυμιατζω, θυσιζω' μετ δοτ. προσ., προσφρω θυσα.

Έτσι ο ιχθύς μπορεί να πάρει και την έννοια του  κινούμενου προς θυσία, ή αυτού που φτάνει μαινόμενος, φουσκωμένος, ή αυτός που φθάνει συρίζοντας, ή φυσώντας δυνατά, ή κλαίγοντας με οδυρμό, θρήνο και γοώντας κλπ

Etymologicum Gudianum, Additamenta in Etymologicum Gudianum (άλιον – ζειαί) (e codd. Vat. Barber. gr. 70 [olim Barber. I 70] + Pari
Alphabetic entry beta, page 258, line 18

{ρίωνος} <Βάκχος· πλεονασμ το <κ>, βάζω, βάξω, βάχος> <κα> βάκχος, ς παρ τν αχν αχος κα ακχος.

Μια άλλη ονομασία του Βάκχου είναι αυτή που τον ταυτίζει με το’Ονο ή τον ονίσκο, το ψάρι που είναι γνωστό ως γάδος ή  βακαλάος ή Gadus. Ο όνος διαφέρει από τον ονίσκο και η διαφορά τους δίνεται παρακάτω από τον Αθήναιο στο εβδομο βιβλίο του στους Δειπνοσοφιστές.


Athenaeus Soph., Deipnosophistae
Book 7, Kaibel paragraph 99, line 1

διαφέρει δ' νος νίσκου, ς φησι Δωρίων ν τ
περ χθύων γράφων οτως· νος, ν καλοσί τινες  
γάδον. γαλλερίας, ν καλοσί τινες νίσκον τε κα
μάξεινον.’ Εθύδημος δ' ν τ περ ταρίχων ‘ο
μν βάκχον, φησί, καλοσιν, ο δ χελλαρίην, ο δ
νίσκον.ρχέστρατος δέ φησι (fr. 35 R)·
  τν δ' νον νθηδών, τν καλλαρίαν καλέουσιν,
  κτρέφει εμεγέθη, σομφν δ τρέφει τιν σάρκα
  κλλως οχ δεαν μοιγ', λλοι δ' .......
  ανοσιν· χαίρει γρ μν τούτοις, δ' κείνοις.

Ο Εύθύδημος αναφέρει ως Bάκχο τον ονίσκο ή τον χελλαριην, άλλες ονομασίες του γαλλερίας η καλλαρίας και μάξεινος.


Οι ονομασίες τόσο του ‘Ονου, γάδου όπως και του ονίσκου διαφέρουν ως προς τα μεγέθη του ψαριού, αλλα και από τον τόπο διαβίωσης τους Ο μπακαλιάρος των βορείων θαλασσών, λέγεται "καλλαρίας" ή γάδος (gadus morrhua) ή  μουρούνα,  αυτή είναι η κοινή ονομασία του ψαριού γάδου (Cadus callarias) ή ονίσκου. Από το σηκώτι του  γάδου βγαίνει το μουρουνέλαιο, το έλαιο του βακαλάου, που αποτελεί σημαντική πηγή για τις βιταμίνες A, D, K και τα ωμέγα-3 λιπαρά οξέα (EPA and DHA)..Αυτο το είδος γάδου ανήκει στο είδος των μπακαλιάρων και ζει στα βαθιά νερά της βαλτικής και στις θάλασσες του Βόρειου Παγωμένου Ωκεανού. Ενώ υπάρχει και ο βακαλάος που ζει στην περιοχή της μεσογείου και έχει μικρότερο μήκος και λιγότερο βάρος.



Όμως τα κείμενα μας δίνουν πληροφορίες εκτός από τον Βάκχο ως Ιχθύ αλλά στα κείμενα συναντάμε και μερικούς ακόμα ιερούς  ιχθύες.
Ποιος όμως θεωρείται ως ιερός ιχθύς και τι πιστεύουν οι προγονοί μας γι αυτούς ;

Περισσότερες πληροφορίες στο έβδομο βιβλίο των Δειπνοσοφιστών όπου υπάρχει και αλφαβητικός κατάλογος ιχθύων όπου δίδονται σχεδόν  αναφορές σ΄ όλα τα κείμενα, οι ονομασίες τους, τα χαρακτηριστικά τους, αλλά ακόμα και οι ιστορίες για κάθε είδος ιχθύ.


Όμως τι σημαίνει ιερός και πως ερμηνεύεται ;
Δίδεται η έννοια που δίνουμε εμείς για το ιερό ; δηλαδή όπου ιερός-όν Α κ. -ός-ά-όν ΑΝ -ή-ό Δ 1ων. κ. πονητ. ίρός-ή-όν, δωρ. Ιαρός, αίολ. Ιρος κ. ίαρος Α 6 έχων θείαν, υπερφυσικήν δύναμιν Α. 2 Α ό μετέχων θεότητος ή άπό θεού προερχόμενος. 3 ό εις θεόν αφιερωμένος, καθηγιασμένος. 4 ό τελών υπό την προστασίαν θεού τίνος ή του Θεού των Χριστιανών. 5 Ν 6 υπέρ του Θεού, υπέρ πί­στεως γινόμενος. 6 Ν θεάρεστος ή θεόθεν επι­βαλλόμενος. 7 απαραβίαστος, όθ. κατ' έπέκτ., σεπτός, σεβαστός. 8 Α μτφ. θείος, λαμπρός, έξοχος. 9 ούσ., Ιερόν τό βλ.λ. β) Ιερό τά Α τά πρός θυσίαν σφάγια, γ) Α θρησκευτ. τελεταί. (Νέον ορθογραφικό ερμηνευτικό λεξικόν του Δ. Δημητράκου)

Στο λεξικό όμως του Ησύχιου διαβάζουμε :

Hesychius Lexicogr., Lexicon (ΑΟ)
Alphabetic letter iota, entry 310, line 1

*<ερομύσταςερ μυομένους ASm
<ερόννυγρον. γαθόν. μέγα. θεον. κα ναός
<ερν συμβουλή 'στινπαροιμία, π τ δεν καθαρς συμβουλεύειν (Aristoph. fr. 33)
<ερν χθύντν μέγαν κα νετον n λέγει· ερν γρ τ μέγα (Π 407)
<ερν στοντ ν τ σώματι μν μετ τος σπονδύλους

Ο πρώτος από τους ιερούς ιχθύες λοιπόν θεωρείται ο Ανθίας ή καλλίχθυς κατά τον Αριστοτέλη που θεωρεί ότι φέρει δόντια καρχαρία είναι σαρκοφάγος και ζει ομαδικά σε αγέλη.

 Athen. VII, 282d: νθίας, κάλλιχθυς ... <ριστοτέλης>
δ κα καρχαρόδοντα εναι (φησ) τν <κάλλιχθυν> σαρκοφάγον τε κα συναγελαζόμενον.

Athenaeus Soph., Deipnosophistae
Book 7, Kaibel paragraph 16, line 1

ΑΝΘΙΑΣ κάλλιχθυς· τούτου μέμνηται πί-
χαρμος ν βας γάμ (p. 232 L)·
  κα σκιφίας χρόμις θ', <ς> ν τ ρι καττν νάνιον
  χθύων πάντων ριστος, νθίας δ χείματι.
λέγει δ νάνιος οτως (II 502 B49)·
  αρι μν χρόμιος ριστος, νθίας δ χειμνι,
  τν καλν δ' ψων ριστον καρς κ συκέης φύλλου.
  δ δ' σθίειν χιμαίρης φθινοπωρισμ κρέας·
  δέλφακος δ', ταν τραπέωσι κα πατέωσιν, σθίειν·
  κα κυνν ατη τόθ' ρη κα λαγν κλωπέκων·
  ιος ατ' ταν θέρος τ' κχέται βαβράζωσιν.
  ετα δ' στν κ θαλάσσης θύννος ο κακν βρμα,
  λλ πσιν χθύεσσιν μπρεπς ν μυττωτ.
  βος δ πιανθείς, δοκέω μέν, κα μεσέων νυκτν
  δς
  κμέρης.
τν το νανίου πλεόνων μνημόνευσα νομίζων κα
τοτον ποθήκας τος λάγνοις τοιαύτας κτεθσθαι.
 ριστοτέλης δ' ν τ περ ζων θν (620
b 33) ‘που ν νθίας , φησίν, οκ στν θηρίον·
σημεί χρώμενοι ο σπογγιες κατακολυμβσι κα-
λοντες ατν ερν χθύν.’ μνημονεύει δ' ατο κα
Δωρίων ν τ περ χθύων· ‘τν δ' νθίαν τινς
κα κάλλιχθυν καλοσιν, τι δ καλλιώνυμον κα λοπα.
κέσιος δ' ν τος περ λης π μέν τινων λύκον,  
π δ' λλων καλλιώνυμον· εναι δ' ατν χονδρώδη
κα εχυλον κα εέκκριτον, οκ εστόμαχον δέ. ρι-
στοτέλης (p. 307 R) δ κα καρχαρόδοντα εναι τν
κάλλιχθυν σαρκοφάγον τε κα συναγελαζόμενον. πί-
χαρμος δ' ν Μούσαις τν μν λοπα καταριθμεται,
τν δ κάλλιχθυν καλλιώνυμον ς τν ατν ντα
σεσίγηκεν· λέγει δ περ το λοπος οτως (p. 238 L)·
  τόν τε πολυτίματον λοπ', δ' ατς χαλκς νιος,
  να μόνον, κα κνον Ζες λαβε κκελήσατο
  κατθέμειν ατ τέ ο κα τ δάμαρτι θωτέρω.
Δωρίων δ' ν τ περ χθύων διαφέρειν φησν
νθίαν κα κάλλιχθυν, τι τε κα καλλιώνυμον κα
λοπα.
  
Δεν θεωρείται θηρίο δηλαδή – ζώο/ψάρι  άγριο αλλά βοηθά πολλές φορές τους σπογγαλειείς όταν κολυμπούν στα βαθιά, που τον χρησιμοποιούν και τον καλούν για να τους παρέχει ασφάλεια.
Κάποιοι τον ονομάζουν καλλίχθυν και μερικοί τον αποκαλούν καλλιώνυμον και έλοπα, ενώ κάποιοι άλλοι λύκο.
Η σάρκα του είναι μυώδης, και ζουμερή, και ευκολοχώνευτη, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα υγιεινό και κατά τον  Αριστοτέλη  έχει ακανόνιστα δόντια σαν τους καρχαρίες είναι σαρκοφάγος και κοινωνικός καθώς ζεί σε αγέλη.

συνεχίζεται
 

Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

Ἔστι δὲ πνεῦμα ῥύσις συνεχὴς ἀέρος ἐπὶ μῆκος ΙΙ



Εκ του Ρέω, ρύω και ρύσις … και σύνδεση του με την  Ρέα, Αηρ/Ηρα, Άρη κλπ
 Ενώ στον Ολυμπιόδωρο το νεότερο στα σχόλια του διαβάζουμε :

 Olympiodorus Phil., In Aristotelis meteora commentaria
Page 335, line 5n
 <στι δ πνεμα ύσις συνεχς έρος π μκος.>
 Πνεμα νν λέγει ο τν νεμον (νωτέρω γρ κατέτρεχεν ππο-
κράτους ς λέγοντος τν νεμον έρος εναι εμα κα χεμα), λλ πνεμα
νν λέγει τν λιγνν τν κ τν θυμιωμένων κκρινομένην κ τς γεώδους
κα ερώδους οσίας τς ν ατος· περ γρ τούτων ν κα λόγος


 Ενώ ο ‘Οσιρης κατά τον Ερμαίο αναφέρεται ως ‘Οβριμος δηλαδή ο Βρόχινος
 
 Όμως ο Μελικέρτης ως ιδιότητες του ομογάλακτου του Διονύσου  δηλώνει και την ιδια τη φύση του μέσω του υγρού στοιχείου των Χοών  καθώς προέρχετε εκ του Χέω, χύω, χύσις... 
 Μελι-κρατος, ίων – κρητος, ον (μέλι + κεράννυμι) ο ανάμεικτος με μέλι, ουδ. το μελίκρητον, αττ. –κρατον = ποτόν κράμα μέλιτος και γάλακτος, προσφερόμενον ως σπονδή εις τους καταχθόνιους θεούς. (το υδρόμελι, το οινόμελι ή το μέλι με το νερό)

  Έτσι ως μια βασική ανασκόπηση των κειμένων με όλες τις ιδιότητες που αποδίδονται στην υγρή φύση με την ροή, την συνεχή ρύση αλλά και την αρχή που είναι ο Θεός και κάθε αρχή πολλαπλασιάζετε με την γονιμότητα, καθώς και καθετί που γεννιέται απ΄ αυτή. Η υγρή φύση  είναι η αρχή και η γένεση όλων όσων παράγονται απ΄ αυτήν,  και δημιούργησε τα τρία πρώτα στοιχεία, τη γή, τον αέρα και τη φωτιά. 

 Όμοια και στην ονομασία του Ω-ην όπως αυτή θα έπρεπε να δίνετε συνδέστε τον  Ων τον Ην και τον Ερχόμενο.  Όμως εδώ έχουμε τον Ωννη ως ένα και το αυτό πρόσωπο ως Ων και ως Ην και ταυτόχρονα τον ερχόμενο εκ του εκ του πρωτογόνου – πρωτογενούς, αρχέγονου ωού φανερώθηκε.

Ο υπάρχων αεναως είναι χωρίς αρχή και τέλος, άχρονος, χωρίς καμία μεταβολή. Αυτός που προ-υπάρχει και εμφανίζεται εκ του ωού της δημιουργίας, εκ του σκότους του υγρού Άδη/Πλούτωνα. Εμφανίζεται εκ του Ωού της δημιουργίας άλλοτε ως Περιστερά κι άλλοτε ως Ιχθύς. Η δημιουργία που συμβαίνει και στον Αέρα με σύμβολο την Περιστερά που περιστέλλει το φως της αλλά και ως Ιχθύς στο υγρό στοιχείο αλλα και ως επιμορφωτής, διδάσκαλος των γραμμάτων και της Αστρονομίας στην γή της «πόλη των Ψαριών» την Νινόη. 

Και θα τον αντικρίσουμε και ως τον αστερισμό των Ιχθύων στην αστρονομία. Μόνο που ο αστερισμός αυτος φέρει επιπλέον τα ονοματα της Αφροδίτης και του ‘Ερωτος.


 Ο Ησύχιος στο λεξικό του ταυτίζει όμως τον Βάκχο ή τον βούκερω 'Ιακχο (κατα τον  Στράβων στα Γεωγραφικά του)  με τον Ιχθύ με τον ίδιο τον Διόνυσο-Βάκχο  αλλά και με τον ιερέα του Διονύσου, αλλα και με τον Κλάδο του στις τελετές τον θύρσο δηλαδή με το Κωνάριο, κουκουνάρι στην κορυφή.
  
<βακχνστεφανσθαι κισσ
<Βακχέβακχος>· Διόνυσος οτως καλετο ν τας θυσίαις (Ar.Eq. 408)
<Βακχεία>· ορτ Διονύσου [βακχεύτρια]
*<βακχεύει>· μαίνεται P τραγδε
*<βακχευθεσα>· ξηχευομένη, ξεστηκυα vgAS
*<βακχεύοντες>· μαινόμενοι, vgAS σειόμενοι
<βακχεον>· τελεστήριον. νάρθηξ
<Βάκχη>· γένος πίου. μία τν Βακχν, το Διονύσου<βακχεύτρια>
<Βακχιάδαι>· ο μόνον ο Μιλήσιοι, λλ κα Κορίνθιοι, πΒάκχιδος
<βακχία>· μανία (S)
<βακχόαν>· βόθρον. Αολες
<βάκχος>· ερες το Διονύσου. κα κλάδος ν τας τελετας,ο δ φανν λέγουσιν· ο δ χθύν q
<Βάκχου Διώνης>· ο μν βακχευτρίας Σεμέλης· ο δ Βάκχου το Διονύσου κα φροδίτης q τς Διώνης. παρόσον διωνυμία περ τν θεάν (trag. ad. fr. 204). Πράξιλλα δ Σικυωνία (fr. 8) φροδίτης παδα τν θεν στορε
<βάκχυλον>· σποδίτην ρτον. λεοι
<βάκχον>· κλαυθμόν. Φοίνικες

 Ας θυμηθούμε δε και το ΙΧΘΥΣ» =(Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ) ως σύμβολο του Σωτήρα Ιησού. 

 Ό ιχθύς ετυμολογείται εκ τού " ίκθ υ ς " (ϊκω =φθάνω + θύω =όρμώ· ό κινούμενος ορμητικά ), αναφέρει η Αννα Τζιροπούλου – Ευσταθίου στο έργο της : «ο Εν τη λέξη λόγος»

Δεν πρέπει όμως να ξεχνούμε και την ερμηνεία της λέξεως Θύω = θυσιάζω

Θύω  (. ΘΥ-)' φυσ δυνατ, συρζω (π νμου)' π ποταμν κα κυμτων, φουσκνω' π νθρπων, μανομαι, λυσσ, τρελλανομαι.

ΙΙ. καω, καπνζω, θυμιατζω, θυσιζω' μετ δοτ. προσ., προσφρω θυσα.

Έτσι ο ιχθύς μπορεί να πάρει και την έννοια του  κινούμενου προς θυσία.


συνεχίζετε 

Ἔστι δὲ πνεῦμα ῥύσις συνεχὴς ἀέρος ἐπὶ μῆκος

Τα μέχρι σήμερα κείμενα δίνουν όλες τις πληροφορίες για την σύνδεση του Διονύσου με τον Nimrud/Νεμρώδ/Ωάννη λατρευόμενου ως περιστεριού αλλά συγχρόνως και ως ιχθύος. Ως ‘Ω- ην  λοιπόν ο οποίος εκ της Ερυθράς θαλάσσης ανήλθε, και τα υπόλοιπα μέλη ψαριού ήταν σ΄αυτόν αλλά είχε κεφαλή, πόδια και χέρια ανδρός. Και έκανε γνωστά, επινόησε ή εισήγαγε την αστρονομία και τα γράμματα. Γι’ αυτόν λέγουν ότι εκ του πρωτογόνου – πρωτογενούς, αρχέγονου ωού φανερώθηκε, ήρθε στο φως, αποκαλύφθηκε, εμφανίσθηκε, έφεξε, έλαμψε, καθώς το μαρτυρεί και το όνομα του. Άνθρωπος όμως ήταν σε όλα παρότι έμοιαζε ή φαινόταν ότι είναι ψάρι καθότι ήταν ενδεδυμένος ή περιβαλλόταν από κητώδη – τερατώδη, δέρμα, τομάρι.
Συνδεοντας και το πρωτό-γονον= είζωον, αείζωος  και αιώνιος # αέναος # παντοτινός
Ο  Φάνης η  θεότητα των Ορφικών μυστηρίων ο Έρως - αρχαιότερη του Κρόνου - λέγεται "πρωτόγονος" και "αυτόγονος"

Πρωτόγονος σημαίνει και πρωτογενής # πρωτότοκος # πρωτογέννητος # αρχέγονος # παλιός # ευγενής.
 Αρχέγονος σημαίνει και παλιός # πρωτόγονος # πρωτουργός # πρωταίτιος # γενάρχης

Aelius Herodianus et Pseudo-Herodianus Gramm., Rhet., Partitiones (= πιμερισμοί) [Sp.?] (e codd. Paris. 2543 + 2570)
Page 184, line 16
ΐδιος· ΐδηλος, φανής· ϊδωνες, ιδης· ΐδης

Philoxenus Gramm., Fragmenta
Fragment 418*, line 4

<ϊδνός>· εδω, τ βλέπω φαίνω, ηματικν  
νομα δνς κα μετ το στερητικο α ϊδνός, ς στίλβω στιλπνός·
ξ ο κα ϊδωνεύς, ιδης, ες ν οκ στιν δεν. 

 Όμοια με βάση το παραπάνω κείμενο ο Άδης/Αιδης/Αιδωνεύς είναι κάποιος που δεν μπορείς να δεις, αθέατος, άφαντος, εξαφανισμένος, α-όρατος, κρυφός, ο ανείδωτος

Η αναφορά στην Περσεφόνη με μια ακόμα από τις ερμηνείες της, αυτή της Φάσσας, της Φερρεφατης/ Φερρεφάτας /Φερέπαφα δηλαδή  αυτής που τρέφει /βόσκει /μεγαλώνει το μεγάλο αγριοπερίστερο., αλλα και ως Χθόνιας Θεάς…αλλα και ως αυτής που φέρει σ΄επαφή με τον Θεό βρέφος τον πρώτο Διόνυσο – Ζαγρέα, τον μεγάλο κυνηγό ή το μεγάλο θήραμα – βλέπε παλαιότερα κείμενα
  Plato Phil., Cratylus
Stephanus page 404, section d, line 8

                    Φερέπαφα” ον δι τν σοφίαν κα τν
<
παφν> το <φερομένου> θες ν ρθς καλοτο,
τοιοτόν τι – δι' περ κα σύνεστιν ατ ιδης σοφς
ν, διότι τοιαύτη στίν – νν δ ατς κκλίνουσι τ νομα
εστομίαν περ πλείονος ποιούμενοι τς ληθείας, στε
Φερρέφατταν” ατν καλεν.


Η Σεμιράμιδα, ειδαμε, ότι είναι αυτή που φέρει τον τίτλο της σωσμένης και μεγαλωμένης εκ των περιστερών και μάλιστα εκ των άγριων περιστερών και τελικά είναι αυτή που εξαφανίζεται και χάνεται ως περιστερά – Αναληφθείσσα – μετά τον θάνατό της.

Σεμίραμις από των περιστερών (σωσμένη, μεγαλωμένη κλπ) αλλα και η περιστερά ή όρειος…Όμως και Ιωνάς, Ιωάννης/Ιωάννα ερμηνεύονται ως περιστερά

Η άλλη ερμηνεία του όνοματος της  Σεμιράμιδος που θεωρειτε  εξελληνισμένη μορφή του ακκαδικού ονόματος "Sammur-amat", σημαίνει "δώρο της θάλασσας" η ανάλογη Λευκοθέα και η Αφροδίτη  - τη μινωική Περιστερά-θεά που αναδυόταν κάθε χρόνο από τη θάλασσα της Πάφου με ανανεωμένη την παρθενία της αλλα και η σοφή θαλασσινή παρθένος (Μαρία – Μαριάμ – Μαριάμνη (Θαλασσινός αμνός) – Μαρίνα –Μάρε.

Ο Ιησούς έχει συλληφθεί στο Νου του Αγίου Πνεύματος του Θεού, που είναι θηλυκού γένους στην εβραϊκή γλώσσα και κατά την Γένεση βλέπουμε « δ γ ν όρατος κα κατασκεύαστος, κα σκότος πάνω τς βύσσου, κα πνεμα Θεο πεφέρετο πάνω το δατος»
 Γεν. 1,2 Η γη ήτο αόρατος, αδιαμόρφωτος και απρόσφορος δια τον ζωϊκόν και φυτικόν κόσμον· σκοτάδι δε ηπλώνετο επάνω από τα ύδατα που την εσκέπαζον, το δε ζωοποιόν Πανάγιον Πνεύμα εφέρετο επάνω από τα ύδατα και περιέβαλλεν αυτήν.

 Η Παρθένος Μαρία ήταν το σώμα-σκεύος-Θήβη-Θήκη μέσα από το οποίο αυτή η αφηρημένη έννοια ενσαρκώθηκε και Μαρία για τους γνωστικούς σήμαινε «θαλασσινή». Έτσι η Μάρε μπορεί να είναι η μεγάλη μητέρα της Θάλασσας και να συνδέεται με τα Ύδατα αλλα και με την αντίστοιχες θαλασσινές θεές τη Σεμιράμιδα τη Λευκοθέα, Αφροδίτη, αλλα και την Σεμέλη καθώς υπάρχει και η αντίστοιχη ελληνική αναγραφή για τον Διόνυσο που βουτά στην Λιμνη Λέρνη για να  επαναφέρει στην ζωή τη μητέρα του Σεμέλη 
Ο Παυσανίας δίνει την παραπάνω εκδοχή με αυτή του Κλήμη του Αλεξανδρινού,  όμως δίδεται για την Δήμητρα που ψαχνει  να βρεί την κόρη της.

"Απ' αυτό τό μέρος λέγουν ότι ο Πλούτων κατέβη είς τούς υπογείους τύπους, όπου πιστεύουν ότι βασιλεύει, όταν απήγαγε τήν  Κόρην, την θυγατέρα της Δήμητρος. Ή Λέρνα ευρίσκεται, όπως  τό  ανέφερα  ήδη, πρός τήν θάλασσαν. Εις τήν πόλιν αυτήν τελούν πρός τιμήν τής Λερναίας Δήμητρος τελετήν (τά Λερναία μυστήρια).
Έκεί υπάρχει και άλσος άφιερωμένον είς την θεάν τό όποιον αρχίζει από το όρος Ποντίνον….

Είς τήν κορυφήν του βουνού Ευρίσκεται το Ιερόν τής Σαΐτιδος Αθηνάς άπό το οποίον δεν υπάρχουν σήμερον παρα τα ερείπια του, καθώς και τα θεμέλια του οίκου του Ιππομέδοντος, ό όποιος εξεστράτευσε κατά τον Θηβών μαζι με τον Πολευνείκην τον υιόν του Οιδίποδος.
…. Μέσα είς το άλσος υπάρχει το  άγαλμα τής Προσύμνης Δήμητρος και ένα άλλο μικρόν άγαλμα τό όποιον είκονίζει τόν Διόνυσον και τήν Δήμητρα καθήμενους, —και τά δύο μαρμάρινα. Είς άλλο μέρος,  εντός του ναού υπάρχουν δύο αγάλματα. Τό ένα ξύλινον παριστανει τον Διόνυσον Σαώτην (Σωτήρα) καθήμενον, και τό άλλο, από μάρμαρον, είκονίζει τήν Αφροδίτην ενώ αναδύεται άπό τήν θάλασσαν. Τό άγαλμα τής Αφροδίτης, οπως λέγουν, είναι αφιέρωμα  των θυγατέρων του Δαναού. Επίσης λέγουν ότι ό ίδιος ό Δαναός άνήγειρε το  Ιερόν τής "Αθηνάς επάνω είς την κορυφήν του Ποντίνου….

Λέγουν δέ ότι τά Λερναία Μυστήρια καθιερώθησαν άπό τον Φιλάμμωνα…. Από κάποιον φίλο του Αμμωνα κάποιον που αγαπούσε τον Αμμων –Ρα, (τον ηλιακό θεό της Αιγύπτου)

Pausanias Perieg., Graeciae descriptio
Book 2, chapter 37, section 5, line 5

δι' ς φασιν ργεοι Διόνυσον ς τν ιδην λθεν
Σεμέλην νάξοντα, τν δ ταύτ κάθοδον δεξαί ο
Πόλυμνον.

Ο Nimrud/Νεμρώδ/Ωάννη είχε εκπροσωπηθεί στο διπλό ρόλο του Συζύγου αλλά και του Νινία γιου τους με τη Σεμιράμιδα ενώ το ότι εκείνη είναι η περιστερά που φέρει/ κρατά το κλάδο της ελιάς είναι το σύμβολο του απογόνου που παράγεται μέσω «παρθενογένεσης» αλλά και της δημιουργίας και της «συνέχειας»  εκ του ιδίου δέντρου ζωής.  

Και ως χθόνια θεά και αυτή σύζυγος του Άδη/Πλουτωνα και ο Διόνυσος όμως και ο Άδης εν και το αυτό " Άδης και Διόνυσος έν και ωυτό" κατά τον σκοτεινό Ηράκλειτο…

Και μετά τις επιπλέον συνάψεις ας επανέρθουμε στο θέμα του Ω-Ην και του Ωού.

Η γέννηση εκ του Ωού. Ωόν ή ώεον, ώιον και ο Χρόνος εγέννησεν ωόν κατά τους Ορφικούς. Και εκ της γονιμοποιήσεως του Ωού εγεννήθη ο Φάνης – Ερως. Τον οποίον οι Ορφικοί τον ονομάζουν Πρωτόγονον και τον ταυτίζουν με τον Φάνη Ηρικεπαίον. 

Proclus Phil., In Platonis Timaeum commentaria
Volume 1, page 336, line 15

πάλαι γρ <θεολόγος> [frg. 71] ν τε τ Φάνητι τν
δημιουργικν ατίαν νύμνησεν· κε γρ ν τε κα προν,
σπερ φη κα ατός,

  <Βρόμιός τε μέγας κα Ζες πανόπτης>,
να δ τς διττς δημιουργίας χ τς οονε πηγάς· κα
ν τ Δι τν παραδειγματικήν· Μτις γρ α κα οτός
στιν, ς φησι
 <κα Μτις πρτος γενέτωρ κα ρως πολυτερπής>,
ατς δ Διόνυσος κα Φάνης κα ρικεπαος συνεχς
νομάζεται. 
 Κατά την παλαιάν εποχή ο Θεολόγος -Ορφεύς- στον  Φάνητα εξύμνησε την δημιουργική αιτία - τον αίτιον της δημιουργίας). Διότι εκεί υπήρχε και προυπήρχε καθώς λέγει και αυτος - Ορφεύς: "Ο μέγας Βρόμιος και ο Ζεύς που βλέπει τα πάντα" και παρεμβάλλων ολίγα προσθέτει τον στίχο : 
Και ο/η Μήτις ο πρώτος δημιουργός, πρώτος γεννήτωρ και ο Ερως είναι αυτος που παρέχει πολλές τέρψείς και αυτός ο Διονυσος, και ο Φάνης ο οποίος Ηρικεπαίος συνεχώς ονομάζεται

Όμως ο Διόνυσος δεν είναι παρά ο Θεός πάσης της υγρής φύσεως … Σύμφωνα με τα λόγια του Πλούταρχου, είναι ο θεός του συνόλου της  ὑγρὰ φύσεως-όχι μόνο για το κρασί ή ο χυμός από το σταφύλι, αλλά για το ενθουσιώδες σφρίγος σε ένα νεαρό δέντρο, το αίμα που χτυπάει στις φλέβες του νεαρού ζώου, όλα τα μυστηριώδη σημεία της υγρής φύσης όπως οι παλίρροιες αλλά και η  άμπωτη και η συνεχής ροή στη ζωή και στην φύση.
Όμως στο “Περί Ισιδος και Οσιρίδος” ο Πλούταρχος ονομάζει – το είδαμε και σε παλιότερες αναρτήσεις τον Διόνυσο θεό πάσης υγράς φύσεως και τον ταυτίζει με τον Οσιρη και την αναβίωση και την παλιγγενεσία του Μπορεί να είναι χαρμόσυνος και πολυάγαθος  ο Διόνυσος καθώς συντελεί στο να αυξάνονται τα φρούτα από τα δέντρα, και το ιερό μεγαλείο του χρόνου συγκομιδής.

Για το λόγο αυτό όλοι όσοι είναι ευλάβεις στον Όσιρη απαγορεύονται να καταστρέφουν ήμερα, καλλιεργήσιμα δέντρα –ή να μπλοκάρουν, να  φράττουν την πηγή του νερού… Η αρχή είναι ο Θεός και κάθε αρχή πολλαπλασιάζετε με την γονιμότητα, καθετί που γεννιέται απ΄ αυτή. Η υγρή φύση  είναι η αρχή και η γένεση όλων όσων παράγονται απ΄ αυτήν, δημιούργησε τα τρία πρώτα στοιχεία, τη γή δηλαδή, τον αέρα και τη φωτιά

Ο Πλούταρχος προχωράει ακόμα παραπέρα την ιστορία και διαφωτίζοντας μας δηλώνει ότι η γονιμότητα και το σπέρμα του θεού είχε ως πρώτη ύλη την υγρότητα και μέσω της υγρότητας εμφυτεύθηκε η δυνατότητα σ΄ όσους από τη φύση τους μετέχουν στην δημιουργία …
Η ζωή δημιουργήθηκε και πολλαπλασιάσθηκε /αυξήθηκε  στο υγρό στοιχείο, στο νερό και στους ποταμούς, στους ωκεανούς…ακόμα και στις οάσεις …

Δείτε και τα Περί Ίσιδος και Οσιρίδος του Πλουτάρχου – σε παλαιότερο κείμενο


Η αρχή είναι ο Θεός και κάθε αρχή πολλαπλασιάζεται με την γονιμότητα, καθετί που γεννιέται απ΄ αυτή. Αυτό πολλές φορές συνηθίσαμε να το επαναλαμβάνουμε τρεις φορές, όπως «τρισμακάριστους» και «δεσμοί τρείς φορές τόσοι άπειροι’, αν βεβαια μα το Δία, δεν τονίζεται καθαρά από τους παλιούς η έννοια του τριπλάσιου.
Γιατί η υγρή φύση, που είναι η αρχή και η γένεση όλων όσων παράγονται απ΄αυτήν, δημιούργησε τα τρία πρώτα στοιχεία, τη γή δηλαδή, τον αέρα και τη φωτιά
Γιατί και η προσθήκη στο μύθο, ότι δηλαδή ο Τυφώνας έριξε το γεννητικό μόριο του Οσιρη στο ποτάμι και η Ίσιδα δεν το βρήκε αλλά, αφού κατασκεύασε και τοποθέτησε παρόμοιο άγαλμα, καθιέρωσε να το τιμούν και να προβαίνουν σε «φαλλοφορία», εδώ προχωράει διαφωτίζοντας ότι η γονιμότητα και το σπέρμα του θεού είχε ως πρώτη ύλη την υγρότητα και μέσω της υγρότητας εμφυτεύθηκε η δυνατότητα σ΄ όσους από τη φύση τους μετέχουν στην δημιουργία

Σύνδεστε μεταξύ τους  την κεκαλυμμένη λόγχη του θύρσου με την κεφαλή κώνου/Κουκουναριού, καθώς και την λατρεία του φαλλού ως το σύμβολο αναγέννησης αλλά και της κάθ’ αυτόν δημιουργίας του κόσμου από τον Πολυάγαθο θεό της Υγρής φύσης…Όμοια και το σύμβολο του Κωναρίου στο Βατικανό ή στους Δελφούς μπορεί να εννοηθεί ως και η κεκαλυμμένη  κεφαλή του φαλλού/λόγχης, ως το κέντρο του κόσμου αλλά και ως το γόνιμο και σπερματικό σύμβολο του θεού.
Ως η αέναη ρύσις δημιουργίας …Όπου ρύσις, η ρεύσις, ο ρούς, το ρεύμα, η ροή, η εκροή, η σωτηρία, η λύτρωση, η απελευθέρωση και η απαλλαγή …